MXON: het verslag van de team manager !
In Teutschental maakte ik mijn 18e MXoN mee, gecombineerd als rijder en als teammanager. Nog nooit eerder echter werd ik zo heen en weer gekatapulteerd tussen uiteenlopende emoties! Een terugblik.
Ik had de groter dan gebruikelijke tijdspanne tussen de laatste GP en de MXoN aangegrepen om zo veel mogelijk gezamenlijke trainingen in te plannen. Van Clément wisten we allemaal dat hij goed bezig was. Ik wilde mij vooral focussen op Ken die na zijn blessure nog de goede cadans zocht en op Jeremy die aan de slag moest met zijn intussen minder vertrouwde 250cc. Ken's enkel had tijdens de GP in Bastogne behoorlijk wat averij opgelopen dus was het zaak om vooreerst die fysieke ongemakken uit de weg te ruimen.
Enkele dagen van intensieve behandeling door de kiné van Team Belgium Jef Kissembeek, en een paar doorgedreven motortrainingen stuwden Ken weer richting zijn niveau van de eerste seizoenshelft! Jeremy daarentegen was fysiek top maar hij maakte zich dan weer ongerust over zijn niveau op de 250cc ondanks een meer dan behoorlijke eerste test tijdens het BK in Pierreux … Zelf maakte ik me minder zorgen omdat enerzijds de door Bud Racing geprepareerde Kawasaki de nodige power leverde en de Jerre zelf zich bij elke training steeds meer ging amuseren als een kind in een snoepwinkel! Zijn laatste vraagtekens smolten als sneeuw voor de zon toen hij tijdens de laatste generale repetitie even snelle zo niet snellere rondjes draaide als zijn teamgenoten! We konden met z'n allen vol vertrouwen afreizen naar het voormalige Oost-Duitsland …
Op donderdagavond genoten we in "inteame" kring gewoontegetrouw van een heerlijk diner in een Italiaans restaurant in de gezellige binnenstad van Halle. De verplaatsing van het hotel naar het restaurant maakten we per tram, wat voor Clément meteen een primeur opleverde vermits hij zo'n ding nog nooit van binnen had gezien! Of hoe een MXoN zelfs het culturele niveau van de rijders kan opkrikken 🙂
Vrijdagvoormiddag spendeerden we in de fitness van het hotel om de spieren wat los te werken en te stretchen. Dat betekende meteen een laatste echt relax moment want eens op het circuit kan je de spanning, hoe goed ze ook hun best doen om het te verbergen, van de gezichten van de rijders aflezen. Iets wat trouwens niet alleen opvalt bij onze jongens want zelfs een blinde kan met zijn ogen dicht zien dat voor iedereen hier meer op het spel staat dan een doorsnee GP, namelijk de eer van het vaderland! Na een namiddagje officiële plichtplegingen verzamelen we in onze door WLM prachtig aangeklede teamstand voor het avondmaal. Mede door die mooie uitstraling hebben we trouwens de afgelopen jaren met Team Belgium het nodige vertrouwen opgebouwd bij onze sponsors waardoor ze in aanloop naar deze MXoN allen met plezier een intentieverklaring ondertekenden om onze teamwerking gedurende 3 verdere jaren financieel te ondersteunen ('13-'14-'15)!! Waarvoor vanzelfsprekend onze oprechte dank!! Deze financiële ruggensteun geeft ons de mogelijkheid om, naast het sportieve, verder te werken aan het imago van Team Belgium. Wanneer de sponsors geflankeerd door de rijders aanschuiven voor het diner, allen uitgedost in de nieuwe stijlvolle rode teamkledij, overvalt ons een eerste keer het "yes, we can" gevoel … aan de sfeer zal het niet liggen 😉
De zaterdagse trainingen en kwalificatiereeksen leren ons niet veel nieuws. De Australiërs zorgen voor de aangename verrassing maar verder merken we vooral dat de Yankees niet superieur zijn en dat er meerdere kapers op de kust liggen om de Duitsers op te volgen, waaronder zijzelf! Onze kiné neemt de gasten nog eens goed onder handen en noteert geen ongemakken noch kwaaltjes. Ze kunnen dus zonder zorgen onder de wol ….
Als de Red Knights tijdens de zondagse warm-up met z'n drieën wiel in wiel enkele rondjes afmalen, zonder voorafgaande afspraak, weet ik dat het goed zit! De puberale oprispingen tussen Ken en Jeremy van tijdens het seizoen behoren tot het verleden en tot mijn grote tevredenheid staat er op het moment van de waarheid een blok met een "do it or die" mentaliteit! Rond het circuit duiken ondertussen steeds meer Belgische driekleuren op en voor de tweede keer overvalt me het "yes, we can mentaliteit" … Let the ass kicking commence 😉
In de inleiding sprak ik over uiteenlopende emoties. Welnu, tijdens de eerste koershelft van de 1ste reeks bekoelde mijn enthousiasme behoorlijk bij het aanschouwen van het meesterschap van duo Roczen/Tomac …. Maar nobody is perfect en als Eli Tomac Mega Mindy gewijs aan de hemel te zien is, keren de kansen een eerste keer! Ken zoekt nog een beetje naar het juiste ritme, Jeremy presteert op niveau en zodoende houden we onze kansen gaaf.
Tijdens de tweede reeks is het weer van dattum :-/ Clément misschakelt nog voor het hek valt terwijl de Jerre er wel goed bijzit maar al in de derde bocht van de sokken wordt gereden door een overijverige Charlier die duidelijk de PK's van de 450 onderschat 🙁 Met z'n tweeën in de staart van het peloton, veel slechter kan een MXoN reeks niet beginnen …. man man man miserie! De veerkracht die onze jongens vervolgens toonden, mag zonder meer als wereldklasse gecatalogeerd worden. Bv Clément, als laatste vertrekken en, op de fenomenen Roczen/Tomac na, iedereen remonteren getuigt van een bewonderenswaardig vaderlandsgevoel: Chapeau Panda!! En wat dan te zeggen van onze joker de Jerre. Als een gewond dier smeet hij zich in de tegenaanval. En dat smijten mag je best letterlijk nemen want zijn "James Stewart jaloers makende" scrubs deden meermaals mijn adem stokken … : Chapeau Jerre!!
Dankzij de topprestaties van onze jongens in de 2e reeks, behielden we uitzicht op een stunt! Mixed emotions ten top in de derde reeks echter … al in de eerste bocht lijkt alles voorbij … ik heb meteen in de gaten dat Cléments blessure ernstig is wat enkele momenten later wordt bevestigd over de teamradio door zijn mekanieker Marc … F"#k !! Waar hebben we dit verdiend?? Totaal teneergeslagen laat ik de wedstrijd voor wat ze is (ik heb niet eens gemerkt dat ook Barcia bij de valpartij is betrokken?!) en begeef ik me naar de hulpdiensten waar ik enkel de eerder gestelde diagnose kan vaststellen: ontwrichte schouder …. De Panda is een taaie maar de grimassen op zijn gelaat verraden pijn, véél pijn …. er worden ter plaatse röntgenopnames gemaakt waarna de schouder weer op zijn plaats wordt gezet. Ondertussen hebben we geen flauw idee van het mirakel dat zich op het circuit aan het voltrekken is en eerlijk gezegd, het kon me op dat moment ook geen fluit schelen! Het moet zowat half wedstrijd geweest zijn als ik het "Rotes Kreuz" verlaat en me met een gevoel dat Maggie Deblock op mijn rug zit, terug naar het circuit sleep …
Als ik onderweg "Belgium still leading" door de luidsprekers hoor galmen, vrees ik dat ik door de gemoedsschommelingen warempel ben beginnen hallucineren! Ik knijp eens in mijn wang, gooi Maggie van mijn rug en marcheer alweer wat meer rechtop richting pitlane waar ik me van de onwaarschijnlijk actualiteit vergewis! De daaropvolgende 10 minuten beleven we met de crew van team Belgium, net als alle fans waarschijnlijk, de meest zenuwslopende minuten uit vele jaren MXoN! Barcia schuift schoorvoetend naar voor. Ken rijdt in de top 8 … maar het is duidelijk dat hij nog winst moet boeken om de zege binnen te halen … We willen hem niet zenuwachtiger maken dan nodig en informeren hem bewust niet over de tussenstand 😉 Er was vooraf de nodige discussie over Kens selectie maar de beer uit Lubbeek haalt voor de natie de kastanjes uit het vuur en bezorgt Team Belgium en al zijn fans een half delirium: Chapeau Keeno!!
Dat het feestje na afloop navenant was, hoef ik u niet uit te leggen :-)) Dus rest er me enkel nog om in de eerste plaats Jeremy, Clément en Ken te bedanken maar ook iedereen die bijgedragen heeft aan deze onvergetelijke ervaring: T.H.AN.K.S!!!
Nog een fijne winter gewenst en graag tot volgend seizoen voor meer van dat 😉
Joël Smets
PS Clément werd de vrijdag na de MXoN met succes geopereerd en begint weldra aan zijn revalidatie. Get well soon Panda!
