Sfeerverslag MXoN 2015 van de Teammanager Joël Smets
Alvorens het seizoen 2016 in alle hevigheid losbarst hierbij nog een “backstage” terugblik op de MXoN van Ernée door de bondscoach himself. De editie 2015 van de MXoN kondigde zich aan als één van de belofte volste ooit. Het thuisland Frankrijk dat met een absoluut topteam zijn titel verdedigde in eigen land, dat kon niet anders dan een adembenemend schouwspel worden. Het evenement loste de hoge verwachtingen moeiteloos in ….. sport-spanning-spektakel op zijn allermooist, de afwezigen hadden andermaal ongelijk!
En België dan, hoor ik u denken? Ja hoor, ook wij deden weer meer dan onze duit in het zakje. Al was het vooraf al duidelijk dat we, na de blessures van Clément en Kevin, een mirakel zouden nodig hebben om mee te spelen voor de overwinning. Jeremy kende niet zijn beste seizoen, Julien sukkelde al een tijdje met de heup en Ken was nog aan het revalideren op het moment dat ik hem de eerste keer contacteerde …. Ik kan u vertellen dat het er op een begrafenis vaak enthousiaster aan toe gaat dan op dat moment bij de Belgian Knights :-/ Een paar keer noteerde ik zelfs een “ppffff we kunnen beter niet gaan … “ Ben ik blij dat ik af en toe last heb van selectieve doofheid 😉
Na een paar gesprekjes met Jeremy was ik er van overtuigd dat hij de drive ongetwijfeld zou vinden eens hij het zwart-geel-rood shirt zou aantrekken. Hij heeft zijn land nog nooit in de steek gelaten, dus waarom nu twijfelen! Julien was al een iets moeilijker verhaal …. De laatste GP in de USA, amper 7 dagen voor de MXoN, zie ik de 2e reeks mx2 van start gaan …. maar geen Julien te bespeuren … oeps ?! Met het angstzweet op mijn voorhoofd (gelukkig was het daar 38°C en zie je het verschil met gewoon zweet toch niet) zoek ik JL33 op. Te veel last van de al geplaagde heup na de crash van zaterdag …. Ik vraag hem om in de ontgoocheling geen overhaaste beslissingen te nemen. Vermits we de dag erna dezelfde vlucht hadden, stel ik voor om er nog een nachtje over te slapen en ‘s maandags de situatie opnieuw te evalueren.
Ondertussen beleef ik een moeilijke nacht peinzend over, mocht het nodig zijn, een plan B (of was het eigenlijk al C of D ?) Ook al leek zijn tred bij het binnenstappen van LA Airport die maandagochtend meer op de processie van Echternach dan op die van een topatleet, toch had de nachtrust hem goed gedaan en merkte hij duidelijk verbetering … hij achtte het realistisch om in een paar dagen weer strijdvaardig te geraken … that’s the spirit … oef!! Dat brengt ons bij onze derde Belgian knight. De selectie van Ken deed heel wat wenkbrauwen fronsen over zowel zijn fysieke als mentale paraatheid. Terecht trouwens! Echter tijdens ons eerste (telefonisch) contact vernam ik dat hij fysiek (zowel schouder als algemeen) een stuk verder stond dan verwacht maar vooral klonk in zijn stem vuur en verlangen om zich dubbel te plooien voor zijn land! Nog eens “oef” want we weten allemaal tot wat Keeno in staat is als hij gemotiveerd is …
Nu kwam het er op aan om hem in de paar weken die restten, terug op niveau te brengen. De Engelsen omschrijven het zo mooi: if you fail to plan, your plan fails! Een strak plan hadden we dus nodig! Wat niet zo evident bleek dan het op ’t eerste zicht lijkt … bij KTM hoorden ze het immers in Keulen donderen toen ik een motor voor Ken vroeg!? Zij hadden na onderling overleg al lang beslist dat Ken in 2015 geen wedstrijden meer zou rijden! Na een deskundig pleidooi op z’n Jef Vermassens, bezweken de Alpenjongens voor ons strak plan Twee wedstrijden wou Ken ter voorbereiding nog rijden. Het BK in Mont st Guibert en de GP in de USA. Deze laatste bleek voor KTM logistiek moeilijk haalbaar vanwege oa reeds opgestuurd materiaal naar Mexico voor de GP aldaar een week eerder. No problem, hetzelfde weekend kon Ken immers terecht op het ONK in Oss. Mooi niet dus!! Blijkt dat de promotor van het WK (Youthstream) de wk rijders verbiedt om een andere wedstrijd te rijden het weekend van een GP …. het kostte weer de nodige overredingskracht om Dhr Luongo en de zijnen te overtuigen van onze goede bedoelingen maar uiteindelijk kon Ken in Oss aan de slag!
Ik weet niet waarom maar ondanks de allesbehalve ideale voorbereiding van onze Knights, vertrok ik toch vrij zelfzeker richting Ernée! Zelfzeker met de nodige zin voor realisme welteverstaan. Zonder ongelukken van de concurrentie zouden de plaatsen 1 en 2 meer dan waarschijnlijk de ver van ons bed show worden …. Maar die 3e podiumtrede moest kunnen! Dat was tenminste mijn overtuiging maar helaas noteerde ik bij ons nationale drietal niet meteen hetzelfde enthousiasme :-/ Tijdens de vrijdagse plichtplegingen wordt er gebruikelijk heel wat gewikt en gewogen en daarbij slaagde ik er gelukkig in om beetje bij beetje het groepsvertrouwen wat op te krikken!
De zaterdag kon niet beter beginnen dan met een knaltijd van Big Keeno in de vrije training …. The only way is up! Helaas werd onze hoop even snel als hard weer de kop ingedrukt tijdens de mx2 training na een angstaanjagende tuimelperte van onze youngster Julien Lieber ….. het soort crash waarbij je spontaan denkt “boeken dicht” en hopen dat de kwetsuren meevallen …. Toevallig stond ik vlakbij en was als eerste bij onze onfortuinlijke knight. De pijnlijke grimas op z’n gelaat verraadde duidelijk fysieke en mentale schade …. Uit ervaring weet ik dat je op zo’n moment alleen maar domme dingen kunt zeggen dus hou ik wijselijk mijn mond en probeer mijn angst voor slecht nieuws te verbergen. Maar zoals het een echte Knight betaamt, klauterde de bikkelharde Oostkantonner oftewel the beast from the east , weer overeind om er met de nodige blutsen en builen nog een meer dan degelijke zaterdag van te maken! That’s the spirit! Ook de Jerre liet zien dat we weer op hem konden rekenen! Zaterdagavond beseften we dat zoals verwacht een mirakel zou nodig zijn om 1e of 2e te worden maar het geloof in die derde podiumtrede kreeg wel gestalte ….
Zondagmorgen bleek bij Julien de schade gelukkig relatief mee te vallen. Na een degelijke warm-up van alle drie onze jongens, waaide er een gematigd positieve sfeer door het Belgische kamp! Wederom niet voor lang echter … reeds tijdens de eerste ronde van de eerste reeks maakt Ken in al zijn enthousiasme een salto overslag waarop olympisch turnkampioen Epke Zonderland jaloers zou zijn …. Boeken dicht deel 2 denk je dan …. maar net als teamgenoot Julien op zaterdag klauwt ook de leeuw van Lubbeek weer snel verder om met een gehavende motor nog te redden wat er te redden viel. Julien scoorde gelukkig een meer dan keurige 4e mx2 plaats ! Het was ondertussen enerzijds duidelijk dat onze knights niet van plan waren om zomaar de handdoek te gooien maar het tij moest anderzijds wel dringend keren om onze hoop op die 3e podiumplaats intact te houden!! Net voor de start van de 2e reeks slaan Julien en Jeremy als volleerde ploegsporters met een high five mekaar letterlijk moed in en die voorbeeldige teamspirit rendeert meteen! Als 4e en 9e passeren ze na de eerste doortocht wat ons mooi op schema brengt richting eindpodium …. Het mooie liedje duurt echter weer niet lang. In ronde 5 merk ik dat Julien, op een moment dat hij zich opwerkt in de top 10, aanzienlijk vertraagt zonder dat ik iets heb zien misgaan …. Ik verwittig via de radiocommunicatie alvast de technici in de pitlane want ik verwacht, of beter gezegd hoop, een “stop en go”. Julien draait buiten m’n gezichtsveld inderdaad de pit binnen …. De meest zenuwslopende seconden van het weekend …. Ik krijg even geen info via de radio … de monteurs zijn waarschijnlijk aan het werk …. Dan valt het harde verdict: voorrem probleem in die mate dat verder doen geen zin meer heeft …. Boeken dicht deel drie ppfff … Ik geef niet snel op maar nu moet ik toch even de moed bij mekaar harken! Jeremy vervult ondertussen perfect zijn rol als “teamcaptain”. Hij rijdt één van zijn beste reeksen van het jaar met een 4e algemene en 3e mx1 plaats als beloning. Maar als ik met lood in m’n schoenen naar het rennerspark terugslof, denk ik: wat hebben we daar nog aan na de nulscore van Julien en de 24e plaats van Ken in de 1e reeks …. ?
Ik zit bij team België duidelijk niet alleen met dit gevoel, de opgewekte sfeer van ’s ochtends heeft zowel bij rijders als entourage plaats gemaakt voor collectieve begrafenisstemming … Door alle ontgoocheling heen is het nu kwestie om zo snel mogelijk weer rationeel te denken en te bekijken of er alsnog een waterkans op het podium bestaat? Dat is niet altijd zo evident omwille van het slechtste resultaat dat niet meetelt! We staan 6e maar blijkt dat onze overgebleven concurrenten voor de 3e podiumtrede (oa Australië, Nederland, Duitsland, … ) allen ook al een minder resultaat in rekening moeten brengen! Maw dat betekent dat Jerre en Keeno beiden “slechts” een top 10 plaats moeten scoren om alsnog een redelijke kans te maken op die 3e plaats! De tijd tussen de reeksen tijdens de MXoN is voor de rijders amper voldoende om een propere broek aan te trekken …. Ik kribbel dus snel de provisoire tussenstand op een blaadje papier en spoed me naar het starthekken, waar Keeno en Jerre al hun startplaats prepareren, om de situatie toe te lichten. Beiden kijken verwonderd op van de reële podiumkans die nog op tafel ligt! Meteen brandt het geloof weer in hun ogen! Na al de pech willen ze deze laatste kans niet meer laten ontglippen!!
En dat doen ze ook niet meer!! Eens te meer hijsen onze Knights ons land tussen de beste motorcross naties ter wereld!! Ik wil afsluiten met nog een Engelstalige gezegde : “The only time you fail, is when you give up trying!”
Beste Julien, Jerre en Ken: jullie hebben als echte Knights blijven proberen en van falen is dan ook absoluut geen sprake, allesbehalve zelfs!! Namens mezelf en motorcross minnend België nogmaals proficiat en bedankt voor alweer een stukje onvergetelijke mx geschiedenis!
Joël Smets
Pics By BAVO
